Kva er ein raud parfyme? Fargen raudt ber i seg lidenskap, kjærleik, modne, sødmefylte frukter, som i jordbær og bringebær og det krydra, skarpe som i paprika og chili.

Men ein parfyme vert ikkje raud av i vere i ei raud flaske, sjølv om den ofte er det. Eg har for eksempel Mandarina Ducks Rouge intense, som langt på veg er ei grøn duft. Du skal ha gått med den i fleire timar før dei raude sidene ved dufta, det varme og omfamnande, kjem fram. Krydder i ei duft gjer den heller ikkje alltid raud. Poivre Piquant frå L’Artisan inneheld peppar og honning, altså både varme og sødme, men eg opplever den ikkje som raud. 

For å gjere forvirringa komplett går eg i dag med tre raude dufter, og prøver å finne ut kva eg likar og mislikar ved dei. Dei tre er Délices de Cartier, Magnifique frå Lancome og Absolutely Irresistible frå Givenchy. Alle tre er relativt nye parfymar, Délices kom i 2006, Magnifique i 2008 og Absolutely… i 2009. 

Absolutely Irresistible er den nyaste, og blir lansert «as we speak». Det gjer at det er ganske lett å finne prøver av den rundt om i parfymeria. Kjenner du Very Irresistible, så har dei lite til felles, Very I. er så og seie ei rein roseduft med eit lite hint av sterneanis. For meg er Absolutely Irresistible definitivt ei raud duft, men likevel diskret. Den er fruktig, varm men ikkje krydra. Den har ikkje allverdens levetid på huda, men OK.

Av dei tre eg har på meg er denne den eg ville kunne ta på meg på kontoret utan å plage ei sjel. Dei florale notane er behagelege, med appelsinblomst og jasmin som dei berande elementa. 

Magnifique vart lansert i fjor haust med brask og bram, og var overalt. Som den parfymenerden eg er var eg tidleg ute med å klare å fiske til meg ei prøve, og var «underwhelmed» første gongen eg prøvde den. Når eg no prøvar den igjen kjenner eg at eg kanskje har forandra meining. Dette vert endå tydelegare når eg samanliknar den med dei andre to raude.

Eg opplever Magnifique som ei elegant duft, med meir ryggrad enn Absolutely I.. Toppnoten er safran, og den gjev dufta eit distinkt særpreg. Det er ein uvanleg note i mainstream-parfymar. Agent Provocateur og Samsara er kanskje dei to mest kjende utanom Magnifique. Men eg kjenner og dei florale notane godt, som her i tillegg til jasminen som dei to har til felles, også består av ulike typar roser.

I botnen ligg vetiver, sandeltre og eit av verdas verste ugras; Nagarmotha, eller cyperus rotundus. Vetiver er nok med på å gjere denne dufta til noko meir enn berre tiltalande, når den tørkar ned gjev den meg denne kjensla som eg likar ved ein parfyme; at eg får lyst til å lukte meir på den. Den har eit spennande preg, med litt røyk, tre og jord som balanserer det sødmefylte i dei florale tonane.

Délices de Cartier er ei lett Cartierduft, den vert skildra av Cartier sine marknadsførarar som ei «vågal» duft. Om den er vågal parfymeteknisk eller på andre måtar veit eg ikkje. Eg har lukta på denne nokre gongar, og også gått med den på meg. Det er ein parfyme som eg får kompliment for, og som er lettlikt. For meg er den eigentleg ikkje så veldig fruktig, sjølv om den har ei søtleg side. Fiolnoten slår igjennom på meg, og dette er vel ein av dei få parfymane med fiol som eg kan like, i tillegg til Karl Lagerfelds Floriental. 

Også i denne er jasmin ein del av dei florale notane. -Og ute i hagen opplever iallfall eg sjasmindufta som omfamnande, lett krydra og varm. I tillegg er fresia med i komposisjonen, ei ekte hageduft. Det florale ved denne parfymen vert gjort søtleg ved at tonka er med blant botnnotane, denne sigarduftande bønna som gjev sødme og aroma til ei duft. 

Av desse tre er det altså Délices som tek størst plass, som gjer mest av seg. Magnifique er elegant, spennande og kan også få bli med på jobben i små dosar. Absolutely Irresistible er diskret, ikkje preglaus, men ikkje særprega heller. Har du på deg parfyme mest for din eigen del er denne heilt OK. Dei to andre får andre ta del i dersom du har dei på deg.