Denne parfymen hadde eg på åttitalet, men det er ikkje dufta eg huskar best. I parfymeriet i Ulsteinvik, der eg var innom støtt og stadig, delte dei ut ei slags reklameavis for Charlie, som var den første beskrivelsen eg såg av kva det innebar å vere ei karrierekvinne. Denne avisa gjorde at eg strakk meg ein halvmeter trur eg, og eg slukte kvart eit ord i den.

Det var lange lister med kva ei Charlie-kvinne gjer og ikkje gjer, eg huskar aller best denne: En Charlie-kvinne har en klokke – og bruker den! Litt utløpt på dato no, men det er morsomt å sjå tilbake på den tida då det å ha på eit armbandsur var uttrykk for å vere moderne.

Eg fann denne Charlie-filmen nyleg, og den er også eit døme på kva type kvinne denne parfymen var retta mot: 

At filmen har Sharon Stone i hovudrolla er berre ein bonus.

Og dufta? Bilverkstadnotane er med for full musikk, med dagens terminologi ville ein vel seie at den luktar ganske kjipt. Enkelte meiner den kan minne om Chanel no. 19, eg trur vel kanskje det er ein fornærmelse mot fru 19. For meg er det aldehydane og den intense opninga med estragon som gjer at denne ikkje er aktuell lenger. Den er faktisk å få tak i, den siste flankeren kom i 2001. Vonaleg er den meir velkomponert og «i tida» enn den første Charlie var. Men viss den ga lov til å gjere dette, så hadde den vel noko ved seg…