Eg brukar tv-opptakaren mykje. I natt sat eg oppe og såg på Skavlan frå slutten av januar. Eg er visst ikkje heilt ajour.

I det programmet intervjua han Gudrun Schyman, og det vart eit fascinerande møte. Ho er herostratisk berømt for sine alkoholproblem, men det var ikkje det som gjorde at eg sat med tårer i augene. Det var forteljinga hennar om korleis ho møtte han som ho no lever med, Jacques.

Hennar skildring av den sterke, overveldande, reservasjonslause kjærleiken rørte meg. Hennar kjærast kom til henne i juni på besøk, kom attende i august og dro aldri tilbake. Eg kjende meg att i den kjensla, og delar hennar tankar om den.

Ho fortalde om å bruke omgrepet «eg elskar deg», kor nytt og kor sant det har blitt for henne. Dette omgrepet, som fram til då hadde vore eksklusivt for barna hennar, vart brått gyldig for mannen ho ville dele livet sitt med.

Eg har også vore sparsam med det omgrepet, det har ikkje blitt sløst med. Det er eit omgrep som eg må vere fullstendig hudlaus, uendeleg nær og uendeleg open for å kunne bruke. Det er kanskje difor det kjennest så rett når eg brukar det.