Eg hadde eit vagt minne om å ha høyrt om at forfattaren Olav H. Hauge levde saman med ein tekstilkunstnar som flytta til han, Bodil Cappelen.

Av ei eg kjenner fekk eg før helga boka som attgjev breva dei sende til kvarandre i perioden 1970-1975. Dette er ein korrespondanse som vart starta av Bodil, og som utløyste eit nært venskap, så eit personleg møte og til slutt at ho valde å flytte til Ulvik i Hardanger der han budde, for å leve saman med han.

Ho eg fekk den av fortalde at då ho byrja å lese den klarte ho ikkje å stoppe, ho las den ut på ei natt. Eg hadde det nesten slik, eg og. Det som gjer den så utruleg medrivande og rørande er mange ting. For det første har vi vel alle ein kikkar i oss. Det er noko freistande i å lese noko andre har skrive. Samstundes er ei god kjærleikshistorie aldri å forakte.

For meg er det også noko besnærande i å lese denne langsame korrespondansen mellom to menneske. Brev tek to dagar frå det er posta til det kjem fram, mange av breva i boka vart skrivne over fleire dagar, dette er sakte kommunikasjon, på alle plan.

Også sakte fordi dei skreiv til kvarandre i tre og eit halvt år før dei faktisk møttest i levande live. Så brukte dei lang tid på å handtere og å forstå og å ta konsekvensen av dei kjenslene som oppsto mellom dei i det møtet og i dei møta som følgde etter.

Vi er vande til at ting skal gå fort. Ein sender ei melding, og får ein ikkje svar i løpet av fem minutt vert ein frustrert. Ofte går ting fort, heilt av seg sjølv. Men for ei øving i tolmod det måtte vere å bruke den tida det tok å kommunisere med brev. Samstundes er det heilt tydeleg at slik dei gjorde det var heilt rett for dei.

Dette er ikkje banale kjærleiksbrev. Dei to analyserer lyrikk og skrivekunst, dei diskuterer astrologi, forfattarpolitikk, oversetjingsmetodikk og kunstnarliv. Men noko av det mest oppslukande er den dempa men sterke understraumen av kjensler som bølgar fram og tilbake mellom dei. Jane Austen kunne ikkje gjort dette betre.

Noko anna som også fascinerer meg er at vi høyrer veldig lite om møta, korleis dei skjedde og kva som vart sagt då. Vi får hint om at dei var stader og møtte folk, men møta mellom dei to må lesaren berre førestelle seg. Møta skjer mellom to brev. Dette er også ein kontrast til slik kjærleiken vanlegvis vert formidla, malande, eksplisitt og ekspressiv.

Eg kan berre seie dette: Les denne boka. Eg la den att i Nord-Norge fordi eg ville at mor mi skulle få lese den, og eg unner henne det, men eg angrar allereie. Eg vil lese den om att.