Eg syns alltid det er spennande med bordpynting, sikkert fordi eg ikkje føler meg som spesielt trygg i faget sjølv.

Eg har skrive litt om bordpynting her før, og eg er oppteken av at ein kan få det fint, ja til og med imponerande og lekkert, med enkle middel.

I bryllupet til verdas mest forelska par var fargane dempa, med beige, brunt og lavendel/pudderfarge som gjennomgangstema. Blomane som var brukt i dekorasjonane var roser og fresia, i buketten var det i tillegg brukt peonar og olivengreiner. For å fylle ut var det brukt ulike typar strå.

Rosene var store, men ikkje prangande i fargen. Kan eg kalle dei lavendelrosa? Borddekorasjonen besto av vasar, du finn same typen på IKEA. Kvar vase var fylt med to roser, ei kutta litt lengre enn den andre, og ei grein med fresia.

I vatnet låg det nokre roseblad. Vanlegvis er dette fy-fy i bukettar, men desse skulle så så kort, så det gjorde ingenting, det skapte berre farge ned mot bordet.

Det heile var runda av med to-tre slanke strå med buskete fasong, som fylte ut og skapte liv i vasen.

I tillegg til vasane låg det små steinar, treskiver og gullhjarte på bordet. Desse gullhjarta er surra av slekt og vener som var innom i heimen i dagane før bryllupet.

Eg likte desse borddekorasjonane av fleire grunnar. Dei tok opp temaet frå dekorasjonane elles på ein fin måte, dei var enkle og ikkje så dyre å lage, og dessutan var dei lette å sjå over. Dei stengte ikkje for utsikta til dei som sat på andre sida av bordet.

No er eg så heldig at nokre av rosene har hamna heime hos meg. Som du ser har dei blitt endå meir lilla i fargen, og dei har sprunge ut på ein nydeleg måte.

Eg har teke dei ut av vasen, og sett dei enkeltvis i småflasker eg hadde ståande, slik at dei skulle få springe ut ordentleg. Dei stråa som følgte med har eg brukt, og der eg mangla strå har eg brukt praktmarikåpe frå hagen.

Er eg ikkje heldig, som får nyte bryllupet vidare, her heime hos meg sjølv?