London ligg og freistar ein time med toget frå Oxford.

I og med at enkelte i familien har ei sterk og uthaldande evne til shopping, medan andre ikkje har det, kan det i slike situasjonar vere best å splitte opp familien for å hindre uvennskap og trykka stemning.

Difor foreslo eg i torsdag kveld for min kjære at hankjønna skulle bli att i Oxford fredag, medan vi damene skulle utrette store ting i storbyen. Han syntest det var fornuftig, og tok på seg ansvaret for å halde aktivitetsnivået oppe blant dei mannlege medlemmane i familien medan vi var borte.

Vi damene satte oss på toget til London i titida, og gjekk i gang med powershopping med krum nakke.

Eg må innrømme det; eg har fostra eit luksusdyr. Mitt eige forbruk er ganske moderat syns eg sjølv, det eg har av solbriller er kjøpt på Hennes & Mauritz, og eg har ingen vesker som kostar meir enn 800 kroner. Av bitter erfaring veit eg at eg har ein tendens til å rote bort ting, eller dei vert skada eller stolne.

Ho som er femten derimot, er litt meir luksuriøst anlagt. (Dessutan er ho ein kløppar til å passe på tinga sine.) Ho har surfa nettet i lengre tid, og sjekka kvalitet, merke, prisar og utsalsstader. Ho har nemleg tent sine eigne pengar i sommar, og har allereie planlagt kva ho skal bruke dei på.

Det var ikkje noko gjennomsnittleg rusk ho planla å kjøpe. Sko og veske frå Mulberry, og eit skjerf frå Hermes var det som sto på handlelista. Då er rett nok all lønn brukt opp, men investert i lekre designobjekt som vonaleg varer lenge.

Så i går var vi på New Bond Street og kjøpte desse fine tinga. Vi gjorde andre hyggelege ting og, som å drikke og spise afternoon tea i restauranten på Fortnum & Mason og å gå i arkadene på Picadilly, men hovuddelen av dagen vart tilbrakt i luksuriøse butikkar. Der vart vi varta opp etter alle kunstens reglar, og kom derifrå med flotte ting i fine posar med småfuglar på og kvitteringane i ein brun konvolutt.

Kva som har gjort at denne unge dama har bestemt seg for å bruke pengane slik veit eg ikkje. Vel, eg veit at eg har lært henne at det er betre med ein fin ting enn mange dårlege. For min del byrja det med at ho ville sminke seg, og eg ga henne ein ordentleg mascara, og den måtte ho bruke opp før ho fekk ny. Tre for prisen av to på Cubus har ikkje vore mi tilnærming til slikt.

Så eg har nok på ein måte påverka det. Men Mulberry? Det har eg ikkje foreslått. Det har ho tenkt ut sjølv, og det er alltid like fascinerande når dei gjer det, og resultatet blir eit heilt anna enn det eg ville valt, men valget er flott likevel. Ho handlar for eigne pengar, og å bruke dei på ting med varig verdi har eg vondt for å kritisere sjølv om ho vel annleis enn eg ville gjort.

(Og på veg gjennom Paddington Station for å ta toget heim vart vi overraska av eit korps. Give it up for Great Western Railway Paddington Band.

Er dei ikkje søte?)