Eg har tenkt litt på dette med angsten for at kulturar skal blande seg, som enkelte tydelegvis ber på. Snikislamisering og «multikulti» er uttrykk som vert brukt på ei utvikling der folk migrerer, og tek med seg skikkar, religion og levesett i ulik grad.

Midt i livet som eg er har eg reist ein del. Vi byttar hus, eg har reist i jobbsamanheng og eg elskar å reise. Hadde hypotesene til dei med kulturblandingsangst slått til skulle det gått i retning av at det vart meir og meir likt rundt om i verda, særleg i Europa, dit «alle» vil.

Mine erfaringar tilseier at dette ikkje stemmer på noko sett og vis. Sidan vi ofte bur i private heimar så ser vi korleis folk har det i den næraste sfæren, der relativt få slepp inn. Mange ting er likt, men veldig mykje er også ulikt. Når vi går ut døra har kvar by, sitt land sitt distinkte særpreg. Eg er aldri i tvil om kva land eg er i. Når eg snakkar med folk så har dei stor glede av nettopp å formidle sitt og landet sitt særpreg til oss.

Samstundes er dei vi møter stort sett alltid veldig gjestfrie. Vi vert ofte invitert med heim til folk vi møter, til Rameesh i Kathmandu, til Penny og David i Oxford og til naboen som eg ikkje huskar namnet på i Esbjerg. Alle formidlar seg og sitt, og er stolte av det. Det gjer vi og, når vi får besøk her, eller når vi møter turistar eller innvandrarar.

Det eg er, har eg lært og internalisert frå mine foreldre, frå vener og deira familie, frå skulane eg gjekk på og frå jobbane eg har hatt. Og ikkje minst har eg skapt mine eigne tradisjonar og vanar for meg og mi familie. Vi menneske endrar oss ikkje lett. Men det som endrar oss aller mest er møte med andre menneske. Eg trur det er det aller viktigaste vi kan gjere for å skape ei betre verd. Å ikkje vere redde for å kome andre menneske i møte. Ikkje for å lære dei noko, men for å lære sjølv, og for å vere den vi er midt oppi den kvardagen vi står i.

Eg er ikkje det minste redd for at Noreg skal bli islamisert. Dei eg kjenner som stammar frå land med islamsk kultur er like opne som meg når vi møtest, og vi lærer av kvarandre. Men eg sluttar ikkje å servere bacon til frukosten av den grunn, eg serverer det berre ikkje når dei er her. Eg lever mitt liv, som eg sjølv har skapt, og det same gjer dei. Det er faktisk ikkje farleg. Ikkje det minste grann. Det farlege er når vi let vere å snakke saman, let vere å møtast, og går og skular på kvarandre. Då skapar vi førestellingar som ikkje har rot i røynda, men i vår eigen irrasjonelle angst.

Heime er det som er så nær at vi ikkje ser det, seier Karl Ove Knausgård. Kanskje er det difor enkelte er redde for at det skal bli utvatna, borte, viska ut. Men det blir ikkje det. Vi er meir særeigne, unike og sjølvstendige enn vi trur. Og ikkje minst, det vi er er meir bestandig enn det vi trur. Angsten for at det norske skal bli utvatna kjem kanskje at vi ikkje er nok ute, ikkje er nok saman med andre, ikkje besøker andre kulturar nær nok. Vi er så nær oss sjølve at vi ikkje ser kva vi er lagd av, kva vi representerer. Det er ingenting å vere redd for.