Ikkje på noko tidspunkt i livet har eg følt tiltrekning til smelling, skyting eller eksplosjonar. Det betyr ikkje at eg ikkje var vitne til slikt, eg hadde (og har) to brødre som var intenst opptekne av slikt.

Der vi budde hadde det foregått masse spennande, heilt sidan krigens dagar. Det var før kjeldesortering og spesialavfall var kjende omgrep, og det gjorde at vi fann rare ting rundt omkring i hus og uthus som var sett til side men ikkje kasta. Vi fann mellom anna krut bak grisehuset, og eldstebror min fylte det i eit rør han hadde bora eit lite hol i og klemt att eine enden. (Vi vaks opp i ei bussgarasje, full tilgang til alt mogeleg utstyr til å lage ting med.) Andre enden vart også klemt att med krutet i, og så sette han eit stjerneskot i det vesle holet. Det freste ganske ettertrykkeleg då stjerneskotet hadde brunne ned, og fekk fyr på krutet. Eg trur vi skal vere glade for at alle er blant oss i dag.

Nyttårsrakettar var også ei kjelde til spenning og action, og dei vart ikkje alltid brukt etter forskriftene. Eg gjennomlevde nyttårsaftnane i ungdommen i konstant skrekk for at nokon eg var glad i skulle bli skada.

Etter at forbodet kom merkar eg at eg føler meg mykje tryggare på nyttårsaftan. Vi var på iddioten i går kveld, og nokre batteri vart fyrt opp, men langt frå der vi sto. Fyrverkeriet nede i hamna var den store attraksjonen, og vi hadde god utsikt til det der vi sto. For ein lettnad! Eg er glad for å kunne opne nettavisene og sjå at der er ingen oppslag om tenåringar som har mista synet, sydd ørtogfjørti sting i andletet eller sprengt bort fingrar. Forbodslinja er normalt ikkje mi linje, men akkurat i dette tilfellet trur eg det har spart samfunnet for store kostnader.