Eg lovar at det ikkje blir meir Michael Jackson-nostalgi no, men eg må berre få vise dokke denne videoen. Det er den første framføringa deira på Ed Sullivan Show i 1969. For meg er denne eit døme på den fantastiske musikaliteten dette mennesket hadde i seg. Han syng så reint, så presist, utan å jukse, og samstundes så medrivande og hjartevarmande.

Smokey Robinson skreiv den, og Jackson five gjorde ein cover av den utan at han visste om det. I minnestunda for MJ fortalte han om kjenslene dette vekte i han, først og fremst kor uforståeleg det var at denne guten på 1o år kunne formidle det Smokey Robinson hadde lagt i denne teksten. Vakkert.