Color Line har dei to staselege båtane Color Magic og Color Fantasy som går mellom Oslo og Kiel. Mange bedrifter brukar desse båtane til seminar og teambygging, og ein kan difor innimellom risikere å stå der med ein billett til Kiel-ferja. Fordelen for arbeidsgjevar er at det er relativt lite tid som går bort til shopping og bykos, iallfall mykje mindre enn når ein reiser med København-båten. Fordelen for oss som får reise er at Kiel faktisk er ein fin shoppingby. Med litt velvilje og samarbeidsvillige pensjonistar på veg ut av båten kan ein få opptil tre og ein halv time i Kiel. Det er ikkje all verda, men det rekk eit stykke på veg. I teorien skal båten ankome Kiel klokka ti og dra klokka to, men i realiteten tek det så lang tid å kome av båten, og oppmøte er kvart på to med eit stykke å gå frå sentrum. Vel i land er det nærliggande å spasere rett fram, over gangbrua som krysser hamna, og over til kjøpesenteret Sophienhof. Der finn du …

Minn meg på at eg må skrive noko meir om Cotswold ein gong. Det er så utruleg fint der, og lett å kome dit. Litt tourist trap-følelse, men likevel veldig fint. Vegen dit går gjennom grøne enger kransa med lauvskog. Lauvskogen vert så tett at av og til følest det som å køyre i ein grøn tunnell, vegen er omslutta av det grøne. Smale vegar leier deg til små byar som ikkje har endra seg så mykje anna enn at slaktaren er bytta ut med ein godteributikk, ei antikvitetsforretning eller ei sjabby-sjik ruskograsksjappe, fordi det er det turistane vil ha. Stow on the Would, med små, fine butikkar, søte hus og deilig pub-mat. Og eit utruleg flott nettverk av stiar rundt omkring som ein kan gå tur på. Eg har lært meg å drikke cider til fish and chips. Stor jente! Her kunne vi budd. Sa eg at det er mange søte små hus her? Cotswold cottages, kallar dei desse husa. Me like. Bourton upon the water, litt meir turistifisert, men likevel veldig sjarmerande og …

I går hadde vi ein slakk dag, vi trengte å kvile beina etter ein slitsom dag i London dagen før. I staden for å vere turistar så tok vi med piknikpledd og eit spel under armen. Vi stakk innom næraste pizzasjappe, og fekk med oss to store pizzaer og to flasker med brus, og så vandra vi til South Park her i Oxford. Spelet vi hadde med var Perudo, eit enkelt terningspel som ein kan sjå spelt mellom anna i Pirates of the Caribbean. Spelet finst i mange kulturar under mange namn. Dudo, Bluff eller Liar’s dice er andre namn på det. Du treng ein kopp og fem terningar til kvar spelar. Alle ristar terningane i koppen, og vender koppen oppned på eit brett (eller ei pizzaeske). Så skal ein gjette kor mange av kvart slag som totalt er under koppane på bordet. Ein kan gjette to trearar, nestemann må gjette høgare, enten i antall eller verdi, og når det kjem så høgt at det høyrest usannsynleg ut seier nestemann dudo, som betyr “eg tvilar”. Då …

Det vart ein museumsdag på oss i dag; det pøsregna då vi vakna, og såg ikkje ut til å gi seg heller. Men når ein først skal gå i museum er Oxford rette byen å vere i. Vi byrja på museet for vitskapshistorie, som for tida har ei utstilling om eksentrisitet. Den presenterer eksentriske menneske, maskiner, idéar eller prosjekt. Vi såg masse spennande der, både i den faste utstillinga og i den permanente. Albert Einstein kom til Oxford og underviste om relativitetsteorien fleire gongar i si levetid. Andre gongen han kom var det ein som hadde den lyse idéen om å ikkje viske ut det Einstein skreiv på tavla etter at han var ferdig med forelesinga. Tavla vart teken vare på, og difor kan ein i dag sjå Einstein si handskrift med tavlekritt på veggen på vitskapshistorisk museum. Artig! Dei to andre musea som verkeleg er ei stor oppleving er naturhistorisk museum og Pitt Rivers Museum. Det er uråd å kome til Pitt Rivers utan å gå gjennom naturhistorisk, så dei to heng nøye saman. …

Oxford er ein by som har undervisning som hovudnæring. Det er fascinerande, i farta kjem eg berre på Volda som har det på same måte. Det ligg Colleges over alt, uansett kvar du snur deg finn du noko som har tilknyting til universitetet. Det kan vere undervisningsbygningar, hybelhus, butikkar som sel genserar og paraplyar med Oxford University på eller studentbokhandlar. Vi hadde ein runde med guide i dag. På spørsmålet om ein vil reise på eiga hand eller ha ein guida tur seier dei fleste at dei vil reise på eiga hand. Eg brukar å ta ein guida tur i byrjinga av eit opphald på ein ny plass. For mange gongar har eg kasta bort tid på å surre rundt i turistfeller, medan skattane låg ein annan plass enn der eg var. Ein autorisert guide veit kvar du bør sjå, du kan stille spørsmål om dette og hint (for eksempel om Oxfords beste skobutikk – den hadde vi aldri funne elles) og du får med deg historia på ein annan måte enn å sitte med …

Neida, eg er ikkje borte. Men dei siste dagane i Berlin vart tilbrakt med “meine Berliner Mutti”, ei venninne av mora mi som har teke på seg ansvaret for å vere mor for meg når eg er i Berlin. Det har kome vel med tidlegare, men det er ei anna historie. Ho er gull, den dama, og familien hennar og. Men internett har ho ikkje, difor har du ikkje høyrt så mykje frå meg. Laurdag var vi i Berliner Unterwelten. Det er eit slags museum under bakken, der ein får tilgang til å vandre rundt i gamle bunkerar og bomberom, og ein får også sjå på nymotens bomberom i tilknyting til u-bahn-systemet i Berlin. Dei gamle bunkerane vart bygde i samband med at u-bahn-systemet først vart bygd. Dei var av svært dårleg kvalitet, og ville nok ikkje tolt særleg mange påkjenningar, men likevel vart dei flittig brukt under luftraida inn over Berlin under andre verdskrigen. I dei gamle bunkerane var det ikkje lov å ta bilde. I dei nye bunkerane, som faktisk kan ha ein …

…heldt på i hagen, dei og. I Neues Museum har dei ei imponerande samling av egyptisk kunst, både i stein, i tre og på papyrus. Eg syns denne jenta med ein katt var så søt, figuren er ikkje meir enn 20 cm og skoren i tre. Her er teiknet for Egypt: Dette bildet er teke frå toppen av Berlinerdomen. Ser du hjartet?

Viss du syns slangar er litt slitsomt å ha i nærleiken kan du vere glad du ikkje var i Zoologische garten i går: Denne dvergflodhesten var ganske søt, ikkje sant? Og for ordens skuld: Mor var heime og jobba. Eg sat med manuset til kokeboka, aller aller siste korrektur. Men femtenåringen tok fine bilde, også nokre berre for å glede mora si: