I dag har vi dobbelt grunn til å feire, både grunnlovsdagen og sigeren i Melodi Grand Prix i går kveld. Kva bør ein dufte av når ein skal feire sitt eige land og våre sigrar? Det finst berre ein norsk dameparfyme som eg veit om, Laila, lagd av den einaste norske parfymøren eg veit om, Geir Ness.  Han har oppkalt dufta etter mor si, som tok han med på fjellturar då han var liten, og inspirerte han til å lukte på blomane. Laila er ei frisk blomeduft, den har eit lite hint av frukt, men ikkje for mykje. Den er ein lys og lett parfyme, men blir lenge på huda, og gjer mykje av seg på ein god måte.   For meg er dette ei “kvit”, rein, såpeaktig duft som ein føler seg vel med. Den er vaksen, eg ser ikkje for meg tenåringar med denne på seg, sjølv om det sikkert kunne vere stilig med ein slik kontrast.  Den er ikkje tilgjengeleg overalt, men eg veit av nokre Estetique-parfymeri har den, mellom anna på …

Når ein har lukta på parfymar som berre er solala, er det deilig å endeleg finne noko som verkeleg har kvalitet. Eg har ikkje lukta på mange av Serge Lutens sine parfymer, men ei som luktar like godt som meg, men annleis, ga meg ei lita prøve på Serge Lutens Un Bois Vanille. Un Bois Vanille kan minne om Acqva de Zucchero, men den er langt meir kompleks enn italienaren. Der Acqva er rein sødme, er Un Bois Vanille meir enn det. Den har eit hint av kokos, utan å minne om solkrem, den har eit hint av lakris utan at det blir ekkelt, og i botnen og overalt rundt ligg den sødmefylte vaniljen og pakkar det heile inn. I tillegg vil dei røynde kunne kjenne duft av bitre mandlar og bivoks i denne komposisjonen. Trenotane i botnen er gaiaktre, eller pokkenholt, eit treslag eg ikkje hadde høyrt om før no. Det er visst eit av verdas tyngste og mest solide treslag, brukt i gamle bowlingballar, morterar og utemøblar i tropiske strøk. All vill pokkenholt …

Når ein virrar rundt på byens parfymeri er det rett som det er at ein får prøver på nye dufter. Iallfall dersom ein spør om det. Bipbap og eg var innom Eger, det nye kjøpesenteret midt på Karl Johan, og Estetique der er det einaste norske parfymeriet som fører Dsquared Wood-duftene i dame- og herreutgåve.  Av ein eller annan grunn fekk eg med meg berre dameutgåva, og det kan vere like bra. Etter å ha googla desse duftene kan eg notere meg at dei er nærast reine fioldufter. Av alle duftaromaer trur eg det er den eg slit mest med.  Likevel har eg enkelte parfymer som inneheld fiol i begrensa mengder. Både Feminité de Bois og Karl Lagerfeld Floriental har fiol i seg, og begge dei to likar eg fantastisk godt. Men rein fiol utløyser hvoudverk og kvalme hos meg, og eg må gå og vaske det av meg med ein gong om det vert “feil”.  Viss du likar fiol, og i tillegg syns at jasmin er deilig så er Dsquared Wood rett duft for deg. …

L’Artisan har to rosedufter,Voleur de Roses og Drôle de Rose. Voleur de Roses (rosetjuven) er den mandige av dei, sjølv om begge er beskrivne som unisex. Med mandig meiner eg at den er mineralsk, nesten metallisk i lukta til å byrje med, medan Drôle er meir blomstrande, feminin og nesten søtleg i starten. Det mineralske i Voleur vert mildna av ein fruktig note, som i følge ekspertane skal vere plomme. Likevel er det rav og eit lite hint av løysemiddel som pregar Voleur den første timen, iallfall på mi hud. Etter kvart utviklar den seg i ei mørkare retning, og patchulien kjem fram. Heile tida sit denne nært til huda, og er ikkje dominerande sjølv om den inneheld relativt markante notar. Mot slutten er den varm og tiltalande, det luktar berre godt. Eg ser for meg at denne må vere fantastisk på den rette mannen, altså som har rett hudkjemi til å bere denne. Den kan sjølvsagt også gjerne berast av ei kvinne. Drôle de rose (den morsome/festlege (??) rosa? Nokre translatørar her?) er som …

Eg har hatt ein fin dag i byen! BipBap, som skriv http://www.velduftende.com, og eg møttest på Majorstua, og byrja dagen på Heaven Scent som avtalt. Dei sterkaste minna som sit att derfrå er Coeur d’été frå Miller Harris, og Vittoria Apuana frå Profumi del Forte. Coeur d’été er ei mjuk og delikat sommarduft, som opnar med kvit fiol, heliotrop og solbær, men som får sødme frå sjokolade, banan og lakris (!!) utan at den på nokon måte er klissete. Lyn Harris komponerte den medan ho var gravid, og følte at luktesansen hennar vart meir kjenslevar enn den hadde vore. Dette er ei duft som er nær deg, og som er lett å bere, samstundes som den har karakter og særpreg. Avslutninga er floral og tørr utan å vere pudrete. Ei elegant duft som skiftar preg undervegs utan å tape seg. Vittoria Apuana er også fruktig, har også banan, men supplert med vanilje og balansert med mykje sitrus, fleire ulike typar sitrusfrukter. Denne er også velkomponert, har ei vakker flaske og avsluttar varmt og nært kroppen. …

Det er eigentleg dårleg gjort å skrive om parfymar som ikkje er lett tilgjengelege. Men ved hjelp av ebay, fragrancex, strawberrynet og slike plassar kan ein lett få tak i sjeldne dufter, så eg hiv meg utpå. Paul Smith er ein designer med særpreg, rosedufta hans frå 2007 er allereie ein klassikar. To år før dette, i 2005, kom Floral, ei lekker frukt/floral-duft. Dessverre er den gitt eit handikap ved at den er lansert i den styggaste flaska eg har sett i heile mitt liv, men det skal eg ikkje bruke mot den. Floral er eit døme på ei duft som inneheld mange notar som kan bli heilt feil, men som er heilt rette i den samanhengen Paul Smith har plassert den i. Ingefær, grapefrukt og vannlilje i feil blanding kan minne mest om stanken av oppkast. Men i denne parfymen, i kombinasjon med appelsin, magnolia og orkidé skaper dei kjensla av varm eleganse. Når den tørkar inn, tek dei florale hjartenotane over, og gjer at Floral får nærast eit pudrete preg, som understrekar det …